Twee maal was ik mee geweest met een pulskotter op de Noordzee, maar over garnalenvissen en de Waddenzee wist ik eigenlijk weinig. Hoe leer je iets over visserij? Meedoen. Vorige week ging ik mee met de garnalenkotter WR 54 van de familie Rotgans.
M’n zeebenen en zeeziekte-tabletjes kon ik thuis laten: het was een zonnige week zonder wind of golven. Het water was helder. Dat leverde mooie plaatjes op, maar voor de garnalenvangst was het heldere, spiegelgladde water minder gunstig; zo leerde ik aan boord.
Als halve flex-vegetariër eet ik thuis weinig vlees. Niet omdat ik het niet lekker vindt (integendeel!), maar vanuit ecologische motivering (we kunnen niet met 7 miljard mensen vlees blijven eten, denk ik). Aan boord at ik echter wat de pot schafte. Aardappels, groente en … kippenvleugels, karbonades, cordonbleu, noem het maar op. Jan kan goed koken, en daar heb ik erg van genoten.
Nu ik toch aan boord zat, was er genoeg tijd om eens samen naar de risico inventarisatie en evaluatie (RI&E) te kijken. Met de branche-RI&E bleek het neer te komen op een vragenlijst over alle mogelijke risico’s aan boord. Het doornemen van de onderwerpen bleek bij tijd en wijlen ook vermakelijk. Het toepassen van de veiligheidsregels op zo’n relatief kleine garnalenkotter levert nog al eens bizarre situaties op. Zo vertelde Erik dat er eens een inspecteur aan boord was geweest die had gevraagd of ze wel een brancard aan boord hadden, waarop Jan zich hardop had afgevraagd wie dan dat tweede eind zou moeten dragen, aangezien ze doorgaans maar met z’n tweeën aan boord zitten. Sinds vorige week heeft de WR 54 in ieder geval een ware ‘preventie medewerker’. Hulde!
Ik wilde natuurlijk niet overkomen als tuttige Amsterdammer en had daarom bedacht dat ik alle trekken mee wilde doen. Dat is gelukt, alhoewel ik af en toe nog wel met slaap in m’n ogen boven de zoekbak stond. “Had je nog wat?” klonk het dan rechts van me, Erik leek grenzenloze energie te hebben en was altijd in voor een goed gesprek. Aan het eind van de week was ik bekaf van het ritme aan boord (en dan te bedenken dat ik nog niet eens wachten hoefde te doen). Ik besefte me maar weer eens wat een harde werkers vissers zijn. En daarnaast: wat een mooi beroep het is.
Ik wil de vissers van de WR 54 nogmaals enorm bedanken voor hun gastvrijheid en de mooie week.
